8Η ΜΑΡΤΙΟΥ - Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

8^Η ΜΑΡΤΙΟΥ - Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΙΟ ΙΣΟΤΙΜΟ.

Η φετινή 8η Μαρτίου είναι μια ξεχωριστή ιστορική επέτειος. Είναι ημέρα αγώνα και υπερηφάνειας για τις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου, αφού συμπληρώνονται 101 χρόνια από τότε που η Γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν, μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, πρότεινε και υιοθετήθηκε στη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών να εορτάζεται κάθε χρόνο αυτή η μέρα ως επέτειος για την ηρωική θυσία των απεργών εργατριών γυναικών που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη. Τότε που μια μεγάλη διαδήλωση εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης διεκδικούσε «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών». Η απεργία βάφτηκε με το αίμα των εργατριών. Οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών.

Η απεργία εκείνη σηματοδότησε τον αγώνα  κατά των φυλετικών διακρίσεων, βάζοντας στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών και μάλιστα σε συνδυασμό με τον αγώνα κατά της κάθε είδους εκμετάλλευσης.

Η 8^η Μαρτίου, πέρα από τις τυπικές «επετειακές κορόνες» και τις «φιέστες» που διοργανώνουν κάποιοι, που επιμένουν ν’ αυτοαποκαλούνται Σύλλογοι Γυναικών και βρίσκουν ευκολόπιστους να τους πιστεύουν, πέρα από τις ευγενικές χειρονομίες προσφοράς λουλουδιών, είναι μια ημερομηνία καθοριστική για την πορεία του γυναικείου κινήματος και παράλληλα μέρα απολογισμού του εκατόχρονου αγώνα για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών για την κοινωνική τους ισότητα. Μέρα που το εργατικό, και το γυναικείο κίνημα, κάνει το δικό του απολογισμό σε μια περίοδο που εξαπολύεται καταιγιστική επίθεση μέτρων σε βάρος των όποιων κατακτήσεων έχουν κατά καιρούς αποσπάσει.

Ανεργία και Φτώχεια γένους Θηλυκού

Με τα νέα αυτά μέτρα αυξάνονται τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης των εργαζόμενων γυναικών στα 65 χρόνια, καταργείται η τιμητική διάκριση της 5ετίας, που με αγώνες κατακτήθηκε και η οποία δεν αποτελούσε προνόμιο ούτε πρόωρη συνταξιοδότηση αλλά την ελάχιστη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας και της βιολογικής διαφοράς των γυναικών. Είναι η ελάχιστη αναγνώριση των κοινωνικών και οικογενειακών βαρών που επωμίζεται η εργαζόμενη γυναίκα στα πλαίσια μιας κοινωνίας που μεταβιβάζει συνεχώς κοινωνικές υπηρεσίες στους ώμους της.

Αυξάνονται τα όρια ακόμα και για μητέρες με ανήλικα ή ανάπηρα παιδιά.  

Στο όνομα της «κρίσης» αυξάνεται η ανεργία, οι απολύσεις, η εναλλακτική απασχόληση, με μεγάλα διαστήματα ανεργίας και μερικής, ελαστικής απασχόλησης, γιατί λόγω των οικογενειακών υποχρεώσεων που η γυναίκα εξακολουθεί να επωμίζεται στο μεγαλύτερο βαθμό, προσλαμβάνεται πιο δύσκολα σε θέσεις εργασίας αλλά αναγκάζεται πιο εύκολα να αποδεχτεί περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα για να αντιμετωπίσει και τις ανάγκες της οικογένειας. Σύμφωνα δε με στα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) η ανεργία στις γυναίκες εκτινάχτηκε στο 17,6% από το αντίστοιχο περσινό 13,7%.

Με το πάγωμα των μισθών και ταυτόχρονα την αύξηση της φορολογίας στα φυσικά πρόσωπα και στα είδη κατανάλωσης, με την ακρίβεια στα είδη αυτά, στα τιμολόγια των πρώην ΔΕΚΟ, αλλά και στους τομείς της Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας - Αθλητισμού - Πολιτισμού και Ψυχαγωγίας, και την κατάργηση κοινωνικών παροχών, χειροτερεύει το επίπεδο ζωής, ιδιαίτερα των γυναικών που, έτσι και αλλιώς, οι μισθοί τους και οι συντάξεις τους είναι μικρότερες, αλλά ταυτόχρονα οι ανάγκες τους που απορρέουν από τον αναπαραγωγικό τους ρόλο είναι μεγαλύτερες.

Σε εξαιρετικά δεινή θέση θα βρεθούν εκείνες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Οι Γυναίκες επικεφαλής μονογονεϊκών οικογενειών, γυναίκες με αναπηρία, ηλικιωμένες χωρίς σύζυγο, μετανάστριες, παλινοστούσες, μακροχρόνια άνεργες διατρέχουν ιδιαίτερα υψηλό κίνδυνο περιθωριοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού.

Με όλα τα ανωτέρω επιβεβαιώνεται περίτρανα η διαχρονικότητα και η διορατικότητα του αρχαίου σατιρικού μας συγγραφέα Αριστοφάνη που στο έργο του «Πλούτος» δίνει Γυναικεία μορφή στην Φτώχεια.

Η Ισοτιμία παραμένει διεκδικητικός στόχος.

Εκατό και ένα χρόνια πέρασαν από τότε που καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και όμως η θέση της παραμένει ανισότιμη, παρά την θεσμική εξίσωση που δεν έχει αναιρέσει ολοκληρωτικά τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις γενικότερες διακρίσεις σε βάρος της.

Ακόμα και μετά από 101 χρόνια καλούμαστε όλοι να τιμήσουν τον αγώνα των γυναικών για ισότιμα δικαιώματα με τον άντρα, αναβαθμισμένα και για τα δύο φύλα και όχι για την εξισωτική μείωσή τους στην εργασία, την οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας. Να παλέψουμε μαζί για τις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από την αναπαραγωγική λειτουργία του γυναικείου οργανισμού, για τα κοινωνικά προβλήματα και τις προκαταλήψεις που βιώνουν με σύγχρονες μορφές και που εμποδίζουν την ωρίμανση της συνείδησης και την ανάπτυξη της δράσης τους στην κοινωνία.  

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κάποιες γυναίκες.

Στς ΓΥΝΑΙΚΕΣ που μας χάρισαν τη Ζωή, στις Μάνες, που μας δίδαξαν ότι είναι υπέροχο να είμαστε Γυναίκες και μας έμαθαν ν΄αγωνιζόματε. Σ’ εκείνες τις Γυναίκες που βοήθησαν στην κοινωνική μας καταξίωση και σε εκείνες τις Ηλέκτρες Αποστόλου που πάλεψαν με τον νου και την καρδιά για την δικαιοσύνη και την πραγματική ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, που έδωσαν τον εαυτό τους για ένα καλύτερο κόσμο, πιο ΙΣΟΤΙΜΟ.